Zo heftig als hij heeft geleefd, zo abrupt en schokkend was zijn einde. Raymond Vuyo Matinyana - ofwel Miss Thandi, zijn artiestennaam - trad 13 november nog op in Rotterdam, met zijn Afro Vibes Band. Een dag later overleed hij aan een acute leveraandoening in een Amsterdams ziekenhuis. Tijdens de emotionele, maar bruisende herdenkingsdienst in de Melkweg op 25 november, waar vele Zuid-Afrikaanse en Nederlandse vrienden afscheid kwamen nemen, vermoedde niemand dat de schok nog groter zou worden. Toch gebeurde dat. Het vliegtuig met Raymonds lichaam, dat in Zuid-Afrika begraven zou worden, stortte die week neer in Nigeria. De al naar Zuid-Afrika overgevlogen Jan Blom, zijn partner, en zijn moeder, met wie hij een sterke band had, moesten met een lege begrafeniswagen terugkeren. Later arriveerde toch nog een kistje met as, dat alsnog is begraven.

Raymond groeide in de roerige jaren tachtig op in Port Alfred, provincie Oostkaap, in een arm zwart milieu. Hij trok naar Soweto, waar hij de kunstacademie Fuba volgde. Daarna ging hij met een speciale beurs naar de Verenigde Staten, waar hij een jaar rondtrok met Up with People, een interculturele reizende theaterschool. Daarna kwam hij naar Amsterdam. Eerst ging hij er optreden met de band Tribal Countdown, later met zijn Afro Vibes Band. Tussendoor zong hij als Miss Thandi Zuid-Afrikaanse liederen, zoals de klassiekers waarmee Miriam Makeba bekend was geworden. In Zuid-Afrika had Miss Thandi een vaste schare fans verworven onder de bezoekers van het jaarlijkse theaterfestival in Grahamstown, waar Raymond voor volle zalen optrad. In Nederland stond Thandi ook nog wel eens achter de tap in homocaf� Lellebel.

Raymond maakte gemakkelijk contact met zijn publiek. Tijdens de eerste nummers hield hij in de gaten wie uit zichzelf stond mee te dansen, om die persoon later op het podium uit te nodigen. Een maand voor zijn dood was dat nog te zien in het Amsterdamse Akhnaton, waar het even leek alsof de dansende debutanten tot de Afro Vibes Band zelf behoorden. Een onuitputtelijke bron van energie leek hij soms. Altijd in voor een feest - tijdens de milleniumwisseling in Kaapstad telde hij op hoge plateauzolen en met een enorme Afro-pruik de laatste seconden weg tijdens een straatfeest - maar evengoed ge�nteresseerd in serieuze zaken. Hij was oprecht verheugd over de felheid van de discussies over de betekenis van de opstand in Soweto - vijfentwintig jaar na die bloedige 16-de juni - tijdens een culturele week in Amsterdam die hij had helpen organiseren met de Afro Vibes Foundation. De stichting, mede door hem opgericht, beoogt culturele uitwisseling met Zuid-Afrika, maar helpt ook studenten aan een beurs. Het was een idee van Raymond, die altijd klaar stond voor anderen. Menig Zuid-Afrikaan kwam naar Amsterdam met slechts het telefoonnummer van Raymond, die hem of haar in contact bracht met zijn uitgebreide netwerk aan vrienden en connecties. Wie talent had, redde het dan verder zelf wel.

Vaste gast in zijn huis was danser en vriend Gregory Maqoma, die in de week voor Raymonds dood in Nederland was voor een klein tournee met zijn Vuyani Dance Theatre Project. Al zijn contacten in Nederland had hij aan Raymond te danken, vertelde hij verslagen tijdens de bijeenkomst in de Melkweg. Zijn korte speech liet hij overgaan in een soort mantra van schoonheid als krachtbron om verder te gaan, terwijl zijn lichaam in vloeiende kronkelbewegingen zijn gevoelens weergaf. Zelden drukte een dansend lichaam zoveel emotie en schoonheid uit. Het was een eerbetoon waar Raymond uiterst trots op zou zijn geweest.